Yaşadığım şey bir rahatsızlık mı?

Benim kendime dair konularda kafamda soru işaretleri var ve bunları bir türlü cevaplandırabilmiş değilim. 19 yaşındayım, üstünzekalı bir insanım ve bunun sonucunda doğuştan gelen bir kekeme ve ÖÖGler mevcut. Hayata aşırı mantıksal bakıyorum ve duygu hissetmiyorum denebilir. Okuyan araştıran, felsefe ve özellikle sanatsal konularda başarılı ve genelde sanata yatkın bir insanım. (bunları bir ego olarak değil de kendimi tanıtma olarak düşünürseniz sevinirim). Asıl mesele şu ki, ben kendimi bildim bileli bir duygu hissetmiyorum. Ya da çok az hissettiğim için mantığım ağır basıyor ve duyguları algılayamıyorum. Günlük hayatımda veya insanlarla olan ilişkilerimde toplum tarafından dışlanmamak adına duygularım varmış gibi kendimi kandırıyorum denebilir. Duygudan kastım mutluluk üzgünlük değil, bağlılık, sevgi, özlemek, kaybetme korkusu, zarar görme vb. tüm korkular. Korktuğum bir şey olduğunu sanmıyorum. Şu ana kadar bir çok şey tattım iyisinden kötüsünden. Ailevi durumum iyi sayılmaz zaten, annem başka bir adamla evli, babamla birlikte yaşıyorum. Annemin bipolar bozukluğu var ve küçüklüğümden bu yana benim akıl sağlığımı etkilediğini düşünüyorum. Hiç bir zaman kendini sevebilen bir insan olmadım. Mantıksal baktığımda gerçekten çok başarılı olduğum alanlar var veya fiziksel olarak baktığımda çirkin bir kız değilim bunu görebiliyorum ve biliyorum. Fakat duygularım böyle değil, kendime karşı bir sevgi besleyemiyorum. Aynı insanlara besleyemediğim gibi. Son zamanlarda ise insanların gözlerine bakamamaya başladım konuşurken hatta Video izlerken bile. Kekemem arttı. Hissetmediğim duygular arasında stres de var. Ayrıca çok hızlı adaptasyon sağlayan bir insan olduğum için bir kişinin ya da bir etkenin varlığı ve yokluğuna öyle hızlı alışıyorum ki, olmadığında yokluğunu hissetmiyorum. Bu sebeple hiç bir şey bana bağımlılık da yapamıyor. Fakat ben normal bir insan gibi bu duyguları hissetmek istiyorum. Belki saçma gelecektir, ne güzel acı çekmiyorum sonuçta diye düşünmem gerekir belki ama öyle değil. Bu hayatta kötü tecrübelerden iyi bir ders çıkarabilmek için o tecrübenin bizde kötü bir etkisi olmalı benim görüşümce. Biz hatalarımız ve sonuçları ile biziz. Bizi biz yapan etkenler kusurlarımız. Fakat ben bir pişmanlık da yaşamıyorum. Olan oldu pişmanlık ya da üzüntü fayda etmez geleceğe bakarım bir daha yapmam diyip geçiyorum. Böyle hayat geçmez, empati yapabilen bir insanım fakat bu böyle devam ederse insanlarla nasıl empati yapabilirim bilmiyorum. Sonuçta yaşamadığım hisleri ancak anlatıldığı kadar biliyorum ve mantıksal çözüm bulmaya çalışıyorum. İnsanlar duygusal varlıklar. Ve ben bir insan değilmişcesine bir robot gibi bizi insan yapan duyguları hissetmiyorum. Benim neyim var, neden böyle bir insanım? Bu duygusuzluk neden? Kendi kendimi olmadığım bir insan olduğum konusunda kandırıyorum bildiğiniz, sırf toplumda dışlanmak istemediğimden. En azından düşüncelerinizi belirtmeniz benim için çok önemli. Dikkate alırsanız ve tüm bu yazıyı okursanız gerçekten çok teşekkür ederim. Iyi günler dilerim.