uzun süredir gizli depresyon yaşadığımı düşünüyorum

yaklaşık 2 sene önce sevgilimle ayrıldıktan sonra kendimi herkesten her şeyden geri çektim 1 sene boyunca. bunun sebebi ayrılığımız konusunda kendimi çok suçlu hissetmemdi. çünkü eski sevgilimle görüşmüştüm sevgilimin haberi olmadan. toplamda 2 kez görüştüm ve ilk görüşmeden önce sevgilime haber verdim kendisi de bu kez buluşmamı sorun etmeyeceğini ama bir daha görüşmemi istemediğini söylemişti. 2. görüşmemin nedeni de ev arkadaşımla sorunlar yaşıyordum kendime yeni ev bakıyordum sonrasında ev arkadaşımla tartışmıştım ve dışarı çıkmak istemiştim ama arkadaşlarım müsait değildi sevgilim de onu çağırdıktan 5 saat sonra gelmişti. onun geleceğine dair inancım kalmamışken eski sevgilime mesaj atmıştım görüşmek için.mesajdan 1 dakika sonra sevgilim geldiğinden dolayı görüşmeyi iptal etmiştim ama eski sevgilim ertesi gün buluşmak istemişti sorunumu anlatmam için ben de ayıp olmasın ve kendisini kullanılmış hissetmemesi için kabul etmiştim. ertesi gün olduğunda bir kafede otururken sevgilimin arkadaşı bizim fotoğrafımızı çekip sevgilime göndermişti ve sevgilim benimle görüştüğünde ayrılmıştı. aslında sadece 20 dakika oturmuştum kafede amacım sadece eski sevgilimin kendisini kötü hissetmemesiydi çünkü tüm kalbimle sevgilimi seviyordum aksini düşünemiyordum. yakın çevrem bu olayda benim haklı olduğumu savunuyordu çünkü onlar da sevgilimi ne kadar çok sevdiğimi ve eski sevgilimle arkadaş kalabilecek seviyede olduğumu biliyorlardı. ayrılığa yakın bir zamanda da üniversiteyi okuduğum şehirdeki kalabalık arkadaş grubum dağıldı ve uzun süre çok az arkadaşımla görüşebildim, hala da kendi arkadaş grubumu oluşturamadım. eski arkadaş grubum eğlenceye çok düşkündü ve hayatımın en mutlu 1 senesini yaşamıştım. aynı zamanda da okulumun uzamasının nedeni olmuştu arkadaşlarım ya da kendim. arkadaşsız, sevgilisiz ve ev sorunlarımla baş başa kalmıştım. kendimi dış dünyaya olabildiğince kapattım sadece 4-5 kişiden oluşan arkadaş grubumla her gün görüşüyordum yabancı birisiyle olduğumda konuşma isteğim yoktu ve ona karşı ön yargısız davranamıyordum. tanışma esnasında karşımdakini sevmemeye şartladım kendimi ve bu sorunu yeni yeni aşıyorum. bende hoşlanabilecek birisine olabildiğince soğuk davranıyorum kendimi çekiyorum ve kendimden bahsetmiyorum.ne yazık ki bu sorun artık herkese karşı olmaya başladı. arkadaşlarımlayken kendi anılarımdan,karakterimden bahsetmeyi istemiyordum ve şimdi istiyorum ama çekiniyorum. ben bir olay anlatırken benden sıkıldıklarını, yeterince komik olmadığımı veya yerinde betimlemeler yapmadığı düşünüyorum. ortamdaki her şeye gülen, oluşan çoğu sorunu çözmede başarılı, insanları inceleyen ve hiçbir detayı atlamayan birisiyim. şu an bunu yazmamın nedeni arkadaşımın psikologla görüşmem gerektiğini tavsiye etmesi. çünkü dün gece sarhoş olduğumda şu an hoşlandığım çocuktan ve sevgili olamamızdan bahsettikten sonra mutfağa gidip kendime zarar vermek için bıçak almaya çalışmışım. kendime zarar vermeye lisede başladım. bunlar genelde bıçakla oluyor. kollarımı bacaklarımı kesip fiziksel acıma odaklanmak istiyorum. en son arkadaşlarımla konuşmakta zorlandığım için ekim gibi yapmıştım. ama bu aralar hiç aklımda yoktu ve bıçak kullanmamı gerektirecek büyük sıkıntım olduğunu da düşünmüyorum. ev meselemi yalnız yaşamaya kararak çözdüm,ev araştırıyorum şuan. okul durumumu düzeltiyorum. ailemle aram iyi gibi. eğer evde yalnız olsaydım sarhoşluğun verdiği hissizlikle bıçakla neler yapardım hiç bilmiyorum ve kendimden korkmaya başladım. ben artık insanlarla rahatça kendi hakkımda konuşmak istiyorum, duygularımı dile getirmek istiyorum bunun güçsüzlük olduğunu düşünmemeye başladım. ama uygulayamıyorum. cevaplarınız sayesinde kendimi daha iyi hissedeceğime inancım tam, şimdiden teşekkür ederim.