sorunlarım hiç bitmeyecek gibi hissediyorum (annem,hayat,okul,gelecek)

gün içerisinde annemle çok konuşamıyoruz evde olmuyor çünkü. akşam eve geldiğinde ne zaman konuşsak moralim bozuluyor kalbim kırılıyor çünkü her şeyime bir şey diyor. Laf etmesi sıkıntı değil keşke beni değiştirmeden olduğum gibi kabul edip sevebilse. sorun şu ki sıkıntılarımı kırgınlıklarımı anneme anlatamıyorum ona karşı böyle hissettikçe her geçen gün kendimden nefret eder hale geliyorum böyle sanki her şey içinden çıkılamayacak bir hale geliyormuş gibi hissediyorum,kalbim sıkışıyor, nefes alamadığım anlar oluyor. gelecek hakkında düşündükçe daha çok daralıyorum. Hayalperest biri olan ben bile artık hayal kuramıyorum ve geleceğe dair hiçbir şey bekleyemez haline geldim. şu an bu yazıyı yazarken bile çok daralıyorum. böyle yaşamaktan yoruldum derslerime odaklanamaz hale geldim. artık napcağımı bilemez hale geldim napmalıyım? aileme karşı hep mutlu ve enerjik görünmeye çalışıyorum ama içimdeki endişeyi kimseye açıklayamıyorum. açıklasam bile kimse benim hissettiklerimi anlayamayacak gibi geliyor.çok uzattım , yazım hatalarına dikkat etmedim. sadece kendimi artık birilerine anlatmak istedim