Mutsuzluk Hastalığı: Depresyon

Kendimi mutsuz yorgun isteksiz hissediyorum bunlari dusundukce kalbimde carpinti oluyor

Son madde beni anlatıyor aslında iki küçük çocuğum var ve ev işlerini yapmak istemiyorum sürekli uyku halindeyim

Bütün belirtiler var günüm o kadar verimsiz saçma ve yıkıcı geçiyor ki... Eşim ve kızıma kötü davranıyorum hatta kendime. ..hiçbir şey yapmak istemiyorum ama o kadar da sıkılıyorum ki anlatamam .çaresiz hissediuorum bir kısır döngünün içinde yim günlerimi yaşamadan geçiriyorum ailemin huzurunu sürekli kaçırıyorum

Hemen depresyon girer demişsiniz. Gerçekten depresyon bu kadar kolayca mı oluşuyor? Yani sanki bir seçim hali.

bıktım

aynı anda hem bitik hem yorgun hem depresif duygular içersindeyim:/

Yeterince yaşadım bence fazlasını istemiyorum mutluluk sonsuza kadar değil sonuçta elbet mutsuz olucam diye diye kafayı yiyeceğim galiba

Offf niye bu iğrenç dünyadayız, mutsuz olduğum için üzülmüyorum, hissizlik beni bitiren

Kendimi degersiz hissediyorum

Bazen ölmek istiyorum. Bazen intihar bile düşünüyorum. Ama Bazen içimde az biraz umut oluyor ve yaşamayı düşünüyorum (çok çalışıp iyi yaşamayı, yada ne bileyim gelişi güzel yaşamayı). Sonra hayatı iyi olanlarla bir araya geliyorum motivasyon oluyorum ama onlardan ayrıldıktan hemen sonra tek başıma kaldığım zaman içime bir karanlık, darlık çöküyor. Sanki yanlış bir şey yapmışım, sanki kendimi ezdirmem, kimse beni dinlememiş, beni kullanmışlar ve kullanıyorlarmış gibi geliyor. Bazen bir şey anlatırken kimse beni dinlemiyor ve bunu farkedip sustuğumda bile fark etmiyorlar. Değersiz hissediyorum. Hayat hakkında konuşmak edebiyat hakkında sohbet etmek istiyorum ama ne dinleyenim var nede konuşacak birim. Ha hayatıaylaylom yaşayan ve dış görünüşünü kafaya takmış insanlar yada yine aynı şekilde hayatı laylaylom ve onlineoyunlarla kafayı bozmuş insansanlar, ve en kötüsüne benimle aynı şeyleri yaşayan insanlar ama kafalarını farklı şekilde dağıtmaya çalışıyorlar, ben hepsini teker teker dinliyorum ,sorunlarına elbette cevap bulamam biliyorum ama dinliyorum. Oysa ben sorunlarımı anlattığımda karşımdakinin sorunlarımı küçümsediğin yada beni dinlemediğini görüyorum. Evet belkide depresyondayım. Az konuşuyorum çok susuyorum. Fazla yakınlık kırmamaya çalışıyorum. Herkesten uzaklaşıyorum. Evet yalnızım ama yalnız olmadığım zamnlar da bunları yaşadığımı farkediyorum. Sadece kalabalıklar arasında dertlerimin ve sikintilarimin üzerine bir örtü ortmusum görmemek için. 18 yaşıma yasal olarak bu gün bastım. Ve bir psikologtan randevu alıp psikolojik danışmanlık için yönlendirme isteyeceğim. Çok yoruldum çok yorumlar. Hiç bir şey yokmuş gibi cesedimin yanından geçiyorlar.